Η ΚΑΤΕΡΙΝΗ είναι μια πραγματικότητα επί σκηνής. Μία περφόρμανς για 6 δωμάτια και έναν ανοιχτό δημόσιο χώρο. Ο θεατής επισκέπτεται τα δωμάτια μετά από ραντεβού και συναντά έναν ηθοποιό, μόνος. Ο δημόσιος χώρος φιλοξενεί δράσεις που συνεχώς εναλλάσσονται. Είναι τόπος ανακοινώσεων, ψυχαγωγίας, δημόσιων ομιλιών, ή απλώς ένα μέρος για να πιεις το ποτό σου. Τα δωμάτια είναι χώροι σκηνοθετημένων συναντήσεων, η κάθε μια με το δικό της σενάριο. Η συνολική διάρκεια είναι πεντέμιση ώρες και οι θεατές μπορούν να αποχωρήσουν όποτε θελουν.

Η Κατερίνη είναι μια τυπική επαρχιακή πόλη της Ελλάδας με 50.000 κατοίκους. Βρίσκεται μακρυά από τα κέντρα αποφάσεων, δίπλα στην θάλασσα, μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Εκεί ο χρόνος περνάει αργά, οι άνθρωποι ζουν τις μικρές τους τραγωδίες πίσω από κλειστές πόρτες, κάποια στιγμή θα βγουν έξω, στην πλατεία, θα συναντήσουν φίλους, θα διαμαρτυρηθούν για την διαφθορά των πολιτικών ή την παρακμή της περιοχής τους και μετά θα γυρίσουν στα σπίτια τους, στο σχολείο, στην παραλία ή στα δωμάτιά τους.

Οι Έλληνες

Οι Έλληνες είναι γεννημένοι καιροσκόποι και ζουν με τη συγκάλυψη και τη λήθη. Δεν υπάρχει πολιτική αχρειότητα τόσο μεγάλη που να μην τη ξεχνάνε μέσα σε μια εβδομάδα ούτε και έγκλημα τόσο μεγάλο. Ο Έλληνας είναι, ναι, ο γεννημένος για να σκεπάζει εγκλήματα, ο Έλληνας σκεπάζει το οποιοδήποτε έγκλημα κι ας είναι το πιο χυδαίο γιατί είναι, ναι, ο γεννημένος καιροσκόπος. Δεκαετίες ολόκληρες διαπράττουν οι υπουργοί μας φρικτά εγκλήματα, παλιότερα οι λεγόμενοι σοσιαλιστές, σήμερα οι λεγόμενοι φιλελεύθεροι, και αυτός ο ηλίθιος λαός τα σκεπάζει. Δεκαετίες ολόκληρες εξαπατούν δολοφονικά οι υπουργοί αυτοί, κι ο λαός τους καλύπτει. Δεκαετίες ολόκληρες γεμίζουν με ψέματα και εξαπατούν τους Έλληνες αυτοί οι αδίστακτοι Έλληνες υπουργοί, και παρολαυτά αυτός ο λαός τους καλύπτει. [...] Όταν ανοίγουμε την εφημερίδα, έχουμε πάλι ένα πολιτικό σκάνδαλο, καθημερινά ένα σκάνδαλο που σ’ αυτό είναι μπλεγμένοι πολιτικοί αυτού του κράτους, που το έχουν σακατέψει μέχρι να γίνει αγνώριστο, που έκαναν κατάχρηση του αξιώματός τους, όταν ανοίγετε μια εφημερίδα, σκέφτεστε ότι ζείτε σ’ ένα κράτος όπου η πολιτική φρικαλεότητα και η πολιτική εγκληματικότητα έχουν γίνει καθημερινή συνήθεια.
Ποτέ μέχρι τώρα δεν υπήρξε μια τόσο αηδιαστική και ποταπή ελληνική κοινωνία με ένα τόσο αηδιαστικό και ποταπό κράτος, μα κανένας σ’ αυτή τη χώρα και σ’ αυτό το κράτος δεν ντρέπεται γι’ αυτό, ο Έλληνας αποδέχεται τα πάντα, ο Έλληνας είναι κάθε άλλο παρά επαναστάτης επειδή δεν είναι καθόλου φανατικός λάτρης της αλήθειας, ο Έλληνας συμβιώνει αιώνες ολόκληρους με το ψέμα και το έχει συνηθίσει, ο Έλληνας είναι ήδη από αιώνες παντρεμένος με το ψέμα, με το οποιοδήποτε ψέμα, μα κυρίως με το κρατικό ψέμα. Ο λεγόμενος αξιαγάπητος και φιλόξενος Έλληνας είναι ένας πονηρός καιροσκόπος παγιδευτής, που πάντοτε και παντού στήνει τις παγίδες του, ο λεγόμενος αξιαγάπητος και φιλόξενος Έλληνας είναι ο Δάσκαλος της βρομιάς και της χυδαιότητας.

— Thomas Bernhard, Διόρθωση

A room by the sea
Δωμάτιο 3 / Ιπποκράτης

— Όταν ήμουν μικρός, οι γονείς μου δεν είχαν κάμερα και έτσι το μόνο που έχω από την παιδική μου ηλικία είναι κάτι φωτογραφίες. Γι’ αυτό, από τότε μ’ αρέσει να τραβάω διάφορα πράγματα που βλέπω. Καλώς ήρθες. Είμαι ο Ιπποκράτης.
— Σιαμάκ
— Γεια σου Σιαμάκ. Μπορείς να καθήσεις εδώ. Αυτός είναι ο Τέρρυ, το ψάρι. Θα ήθελα να τον πάρεις στα χέρια σου, νομίζω ότι του αρέσει. (παύση, ακούγεται μόνο ο ήχος της θάλασσας) Φανταστικά δεν είναι; Σου θυμίζει κάτι;
— Ναι
— Τι σου θυμίζει;
— Κάτι, ένα νησί
— Ποιο νησί;
— Το Κουφονήσι
— Το Κουφονήσι; Πως λένε την παραλία;
— Δεν μπορώ να θυμηθώ…
— Σε ποιο Κουφονήσι;
— Στο μεγάλο
— Πότε ήσουν εκεί;
— Πριν 5 χρόνια… 4…
— Πήγαινες για πρώτη φορά;
— Ναι
— Πήγες μόνος σου;
— Όχι, με ένα κορίτσι
— Πως τη λένε;
— Μαρία
— Ήσασταν ερωτευμένοι;
— Όχι
— Απλά φίλοι…
— Όχι είχαμε σχέση
— Ήσασταν μόνοι ή είχατε παρέα;
— Μόνοι
— Σε πειράζει που σε κινηματογραφώ;
— Μου είναι λίγο δύσκολο αλλά οκ, πάμε…
— Οκ, θα είναι μια χαρά, στο υπόσχομαι. Γνωρίσατε άλλους ανθρώπους εκεί;



            

A room about politics
Δωμάτιο 4 / Πέπε

— Πως σε λένε;
— Άννα
— Πως λένε τη μαμά και τον μπαμπά σου;
— Δήμητρα, Κώστας
— Ποιον αγαπάς περισσότερο, την κυρία Δήμητρα ή τον κύριο Κώστα;
— Το ίδιο
— Κι εγώ. Όταν ήσουν μικρή, η κυρία Δήμητρα και ο κύριος Κώστας σου λέγανε τραγούδια;
— Ναι. Μάλλον
— Θες να μου τραγουδήσεις ένα; 
(τραγουδάει)
— Να σου πω κι εγώ ένα;
(ακούγεται ο ύμνος του ΠΑ.ΣΟ.Κ)
— Τι ψηφίζουν οι γονείς σου;
— Ψηφίζουν... Επειδή οι γονείς μου είναι συναισθηματικοί άνθρωποι, έχουν περάσει από όλα τα κόμματα, για να μην απογοητεύσουν κανένα. Στις τελευταίες εκλογές, ο πατέρας μου ψήφισε ΠΑ.ΣΟ.Κ και η μητέρα μου Συνασπισμό.

A room for the broken hearted
Δωμάτιο 3 / Αγγελική

— Το στόμα του έπνιξε τις διαμαρτυρίες της μόνο που αυτή τη φορά η γλυκύτητα και ο αισθησιασμός έλειπαν από το φιλί του, έχοντας αντικατασταθεί μόνο από έντονο πόθο. Τη σήκωσε στην αγκαλιά του σαν να ήταν πούπουλο, σφίγγοντάς την πάνω του, κρατώντας την σαν τρόπαιο, ενώ το στόμα του καταβρόχθιζε το δικό της, ξυπνώντας τις αισθήσεις της. Δεν χρειαζόταν να τον κρατά –δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσει να πέσει-, αλλά για κάποιο λόγο αισθάνθηκε την ανάγκη να τυλίξει τα μπράτσα της γύρω από το λαιμό του και να περάσει τα δάχτυλα μέσα στα μαλλιά του τρίβοντας τις ερεθισμένες θηλές της στο πλατύ στέρνο καθώς ερχόταν πιο κοντά στο στόμα του. Ο Ντιάμπλο...
— Ωραίο όνομα
— Βόγκησε πάνω στα χείλη της, αναστατώνοντάς την. Μόλις μπήκαν μέσα, την άφησε κάτω αργά, ενώ με τα χέρια του την πίεζε πάνω στο ερεθισμένο κορμί του. Η Μπράιαρ ξαφνιάστηκε από το μέγεθός του –ήταν τρομακτικό! Μόνο που φαντάστηκε πως έπρεπε να τον δεχτεί μέσα της ένιωσε πανικό. Κι αν δεν μπορούσε; Εκείνος γλίστρησε τις τιράντες από τους ώμους της, κατέβασε το μπούστο του φορέματός της και γυμνώνοντας τα πρησμένα στήθη της τα πήρε στα χέρια του. Και τότε μια τρελή ιδέα της πέρασε από το μυαλό, ότι εκείνη θα έβγαινε χαμένη. Πως μπόρεσε να πιστέψει πως θα μπορούσε να του αντισταθεί; Μόλις την άγγιζε, έπαιρνε φωτιά.

Προσευχή

Ανάπαυση! Προσοχή! Έτοιμοι για προσευχή. Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός, Άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς. Κύριε και Θεέ μας, Πατέρα του Σύμπαντος, καρκίνο μοίρασε. Κάνε να μεγαλώσουν τα σπυριά των ανθρώπων. Κάνε τους υπονόμους να ξεχειλίσουν. Τα δάχτυλα των ανθρώπων να σπάσουν από την αντίθετη πλευρά. Βγάλε τα μάτια μας. Σπάσε τις βελόνες όσων κάνουν botox. Κόψε με την πύρινη ρομφαία σου τα κεφάλια των σοσιαλιστών και των φιλελεύθερων και των κεντροδεξιών και των κεντροαριστερών και των κεντρώων και των αριστερών και των δεξιών και των οικολόγων και των καλών και των ενάρετων και των κακών. Κόψ’ τα όλα. Βομβάρδισε, Θεέ μου, με την ασίγαστη οργή σου, τον Παρθενώνα, τον πύργο του Λονδίνου, τον Πύργο του Άιφελ, το Πεντάγωνο, το μουσείο του Λούβρου και τις Πυραμίδες. Φέρε, επιτέλους, τη νέα πανούκλα στην Ευρώπη. Φέρε, Θεέ μου, τις ακρίδες. Τα βατράχια. Τα τρένα να παίρνουν φωτιά μέσα σε τούνελ, τα αεροπλάνα να πέφτουν πάνω στις πόλεις μας. Βούλιαξε, Θεέ μου, το πατρικό μου και το πατρικό όλων όσοι είναι εδώ πέρα. Χάρισέ μας ένα μεγάλο σεισμό, 12 Ρίχτερ, 13. Και τα κλάματα των παιδιών κάν’ τα ένα ωραίο τραγούδι, να υμνεί το πάνδημον και μεγαλοπρεπές όνομά Σου. Κάνε, Θεέ μου, να πεθάνει ο Bono απ’ τους U2, οι New Kids On The Block, αν υπάρχουν ακόμα. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Sting. Αυτό το συγκρότημα που λέει (τραγουδάει το Run like the wind). Οι Saxon είναι, Κύριε. Θεέ μου, σπάσε τα γυαλιά αυτών που φορούν γυαλιά και χώσε τα γυαλιά μέσα στα μάτια τους. Κρύψε ξυραφάκια μέσα σε παιδικές γκοφρέτες. Φέρε τη δυσκοιλιότητα σ’ όλον τον κόσμο. Θεέ μου, κάνε να βρέχει φωτιά πάνω απ’ τη Ζυρίχη. Κάν’ τα όλα έρημο, Θεέ μου. Κάνε όλα τα κινέζικα παιχνίδια να δουλεύουν ανεξέλεγκτα. Κάνε τον κόσμο να πλαντάξει από δυστυχία. Στείλε, Θεέ μου, τον Armagedon, όπως στην ταινία. Θεέ μου, Θεέ μου, ανάστησε τους δεινόσαυρους,τους μονόκερους. Αφάνισε, την Κική Δημουλά. Τον Νόαμ Τσόμσκυ. Τον Ernesto Sabato. Βούλιαξε υπερωκεάνια. Στείλε παγόβουνα στα υπερωκεάνια. Γέμισε τις τσέπες μας με φίδια. Φέρε, Θεέ μου, ξανά το Χίτλερ πάνω στη γη. Και το Στάλιν. Και το Μεγαλέξανδρο. Και τον Αννίβα. Τον Τζένγκις Χαν.
Θεέ μου, κάνε τον Σβαρτσενέγκερ άρχοντα όλου του κόσμου. Και δώσε μας όπλα. Δώσε μας όπλα. Φέρε τους Τούρκους ξανά στην Ελλάδα. Ξαναμάζεψε τους Κύπριους στην Κύπρο. Φέρε τους Ρωμαίους σ’ όλο τον κόσμο. Φέρε τους εξωγήινους, Θεέ μου. Ναι, Θεέ μου. Βγάλε μια καινούργια αρρώστια, Θεέ μου. Εξαφάνισε, από προσώπου Γης τα έργα των Νίκου Καζαντζάκη, Γιώργου Σεφέρη, Οδυσσέα Ελύτη. Σπάσε το δεξί χέρι του Βασίλη, φράξ’ του το στόμα. Και μετά σπάσ’ του και το αριστερό. Και μετά σπάσ’ του και το κεφάλι. Και τα νύχια μας, καν’ τα να μην κόβονται, να μην κόβονται με τίποτα. Δώσε μας ανία, Θεέ μου, άφθονη ανία. Δώσε μας λεφτά, Θεέ μου. Ναι. Λεφτά χρειαζόμαστε. Κάνε, Θεέ μου, αυτήν την πολυκατοικία να πέσει πάνω μας και θα σε πιστέψω (παύση). Do it. Ότι σού εστίν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Σκηνοθεσία
blitz theatre group

Δραματουργία
blitz theatre group
Νίκος Φλέσσας
Μαριαλένα Μαμαρέλη

Σκηνικά
Εύα Μανιδάκη ↗

Φωτισμοί
Τάσος Παλαιορούτας

Ηθοποιοί
Γιώργος Βαλαής
Ιπποκράτης Δελβερούδης
Βαγγέλης Ζλατίντσης
Ελένη Καραγιώργη
Μιχάλης Μαθιουδάκης
Αγγελική Παπούλια
Χρήστος Πασσαλής
Σταυρούλα Σιάμου
Μαρία Φιλίνη

Φωτογραφίες
Glasshopper ↗

BIOS ↗
Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ↗
Αθήνα, 2009


Application form ↗

↗    ↗    ↗    ↗    ↗    ↗    ↗    ↗    ↗    ↗