Γύρισα και κοίταξα τη φωτογραφία της τάξης μου στο σχολείο. Τραβήχτηκε όταν ήμουν 10. Νομίζω ότι διακρίνω κάτι που ως τώρα μου διέφευγε. Προς έκπληξή μου, παραδέχομαι ότι δεν ξέρω ποια είμαι. Καθόλου. Πάντα έκανα ό,τι μου έλεγαν. Απ’ όσο θυμάμαι, ήμουν πάντα υπάκουη, καλομαθημένη, σχεδόν ήσυχη. Επιβλήθηκα μία ή δύο φορές ως κορίτσι. Μα η μητέρα τιμωρούσε κάθε ολίσθημα από το κατεστημένο με υποδειγματική αυστηρότητα. Η όλη ανατροφή μου στόχο είχε να με κάνει ευάρεστη. Ήμουν άσχημη και άχαρη. Πράγμα που μου το θύμιζαν διαρκώς. Μα αν κρατούσα τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου και ήμουν ευχάριστη, η συμπεριφορά μου επιβραβευόταν. Η αληθινή ψευδαίσθηση άρχισε στην εφηβεία. Κάθε μου σκέψη περιστρεφόταν γύρω από το σεξ. Μα δεν το είπα ποτέ στους γονείς μου. Η παραπλάνηση και η μυστικοπάθεια έγιναν δεύτερη φύση μου. Έκτοτε, συνεχίζω να προσποιούμαι. Μια υποκρισία στις σχέσεις μου με τους άλλους. Με τους άντρες η ίδια υποκρισία. Μια απελπισμένη προσπάθεια να ικανοποιήσω. Ποτέ δεν σκέφτηκα τι θέλω εγώ. Μόνο: τι θέλει να σκεφτώ; Δεν είναι αλτρουισμός, όπως πίστευα, αλλά καθαρή δειλία.

— Ingmar Bergman, Σκηνές από ένα Γάμο  

Σκηνοθεσία
blitz theatre group

Δραματουργία
blitz theatre group
Νίκος Φλέσσας

Βοηθός σκηνοθέτη
Μιχάλης Μαθιουδάκης

Σκηνικά - Κοστούμια
Εύα Μανιδάκη ↗

Φωτισμοί
Τάσος Παλαιορούτας

Χορογραφίες
Κατερίνα Παπαγεωργίου

Ηθοποιοί
Γιώργος Βαλαής
Κλαυδία Ζαραφωνίτου
Αγγελική Παπούλια
Χρήστος Πασσαλής

BIOS ↗
Αθήνα, 2007

Lying in my bed I hear the clock tick,
and think of you
Caught up in circles
Confusion is nothing new
Flashback, warm nights
almost left behind
suitcases of memories,
time after-

Sometimes you picture me
I'm walking too far ahead
You're calling to me, I can't hear
what you've said-
Then you say -go slow-
I fall behind-
The second hand unwinds

If you're lost you can look -and you will find me
time after time
If you fall I will catch you -I'll be waiting
time after time 

Junior,

Θυμάμαι ένα βράδυ στη Μεγάλη Πόλη, κουβαλούσα κι έναν μεγάλο σάκο, πολύ βαρύ, δε θυμάμαι γιατί τόσο μεγάλο, ίσως είχα πάει για πολλές μέρες, θυμάμαι, κουβαλούσα αυτόν το σάκο που δεν άντεχα να τον κουβαλάω κι ήτανε βράδυ κι είχε αυτή την ομίχλη στη Μεγάλη Πόλη, αυτό το υγρό...και πήγαινα στου διαόλου τη μάνα, δε θυμάμαι τότε από πού έφευγε αυτό το λεωφορείο και κουβαλούσα αυτόν το σάκο, δεν είχα το κουράγιο να τον κουβαλάω και τον είχα κατεβάσει και τον έσερνα. Κι ένα δευτερόλεπτο, ας πούμε, σταμάτησα απ’ αυτό που έκανα και είδα έτσι το πράγμα και αυτή την ομίχλη γύρω μου και ήταν τόσο σα να είχε περάσει μέσα μου αυτό το πράγμα, σα να κουβαλούσα τόση πολλή δυστυχία, αυτό το αίσθημα ότι είναι μάταιο, ότι δεν έχει νόημα, δεν υπάρχει λόγος, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου.

Johnnie B

Carou, dear heart,

Άκου αυτό: Lord, stay by me and don’t go down I’ll never be free if I am not free now. Lord, stay by me and don’t go down, I never was free what are you talking about? Χθες στις ειδήσεις είδα ένα πλημμυρισμένο σπίτι. Στο σαλόνι τα έπιπλα έπλεαν. Ο τίτλος ήταν: κάτω από τα νερά.

Σε φιλώ

Ούκο